Sport – boccia

JE HEBT 13 KNEEDBARE MET LEDER OVERTROKKEN BALLEN:

6 RODE, 6 BLAUWE EN ÉÉN WITTE, DE JACKBALL. EEN VELD VAN 12,5 X 6 METER EN NATUURLIJK SPORTERS 1 TEGEN 1, 2 TEGEN 2 OF 3 TEGEN 3. EN DAN HEB JE BOCCIA (SPREEK UIT: ‘BOTSJA’), SINDS 1984 EEN PARALYMPISCHE SPORT.

Het is mooi om te zien dat ook ernstig lichamelijk beperkte kinderen aan sport kunnen doen. We

praten met trainer en coach Ramon Storm. Samen met de trainers Robert van Putten en Muriël Kühn zorgen zij ervoor dat kinderen Boccia-lessen kunnen volgen in Rotterdam. En niet alleen trainingen, zij organiseren ook wedstrijden. Samen met de kinderen wordt er bovendien meegedaan aan de Nederlandse jeugdkampioenschappen. Ramon is hartstikke trots want er worden heel wat medailles binnengehaald door de Rotterdamse sporthelden.

Ik ben al bijna 12,5 jaar als bewegingsagoog verbonden aan het Rijndam Revalidatiecentrum in

Rotterdam. Tijdens mijn CIOS opleiding liep ik hier stage. Ik weet nog dat ik in het begin wel moest

wennen aan beperkte kinderen. Maar ik werd al snel getriggerd door de uitdaging die er juist bij

komt kijken. Reguliere sportlessen zie ik als machine-band-werk. Bij de kinderen waar ik nu mee werk moet ik echt nadenken over hoe ik dingen voor elkaar krijg.

De gymlerares van de mythylschool had via via iemand uitgenodigd om een demo te geven. Ik zag

dat en vroeg wat is dat? Ik had nog nooit van Boccia gehoord. Ik was enthousiast. Ik zag de trots in de ogen van één van de kinderen die geconcentreerd een bal gooide. Echt zo mooi om te zien. Ik had niet meteen het idee er zelf iets mee te doen maar ik ben wel gaan informeren bij anderen. Toen niemand het zag zitten, dacht ik dan moet ik het zelf maar gaan doen. Samen met onder andere Robert en Muriël hebben we toen 12 avonden een cursus gevolgd. En daarna zijn we platgezegd gewoon begonnen.

Het spel lijkt eigenlijk het meest op jeu de boules. Ik begin bijvoorbeeld met de rode ballen. Maar

allereerst moet ik de jackbal gooien en meteen een bal van mijn kleur. De bedoeling is dat ik met

mijn rode bal zo dicht mogelijk bij de jackbal kom te liggen. Daarna moet jij met blauw proberen

dichterbij te gooien. Lukt dit moet ik proberen met rood dichterbij te gooien. Tot zover de

vergelijking met jeu de boules. De ballen zijn totaal anders. Niet hard en zwaar maar zacht en gevuld met kleine plastic balletjes, een soort kattenbakvulling.

Het spel wordt zittend gespeeld. De meeste kinderen zitten in een rolstoel, maar als ze zelf kunnen

lopen gooien ze de bal vanaf een kruk. Voor elk kind dat niet kan gooien gebruiken we een speciaal

gemaakte houten goot. Je hebt zogezegd gooiers en gootspelers. Sommigen kunnen de bal zelf wel

een duwtje geven als ‘ie door een assistent wordt klaargelegd in de goot. Voor anderen moeten we

iets verzinnen. Ik heb wel eens een jongetje gehad die een band om zijn hoofd had met een pin

waarmee hij de bal tegen kon houden. Als hij zijn hoofd iets draaide kwam de bal in beweging.

Belangrijkste spelregel is dat het kind de bal zelf als laatste heeft aangeraakt.

Nee, helemaal niet. Je moet de goot wel goed neerzetten. En hoewel een assistent dat doet moet de

speler bepalen waar ie moet staan. Een beetje naar links of rechts en gekanteld of niet, afhankelijk

hoever de bal moet komen in het speelveld. Ook hierbij zoeken we naar praktische hulpmiddelen.

Soms werken we met gekleurde stickers omdat kinderen links en rechts niet kunnen onderscheiden. Er zijn ook allerlei gebaren die zijn afgesproken met de assistent, zodat de goot precies zo geplaatst wordt zoals het kind het wil. Naast trainer ben ik af en toe net MacGyver, maar het is leuk om hulpmiddelen te maken waardoor elk kind toch mee kan doen. Samen met een collega zijn we nu bezig een goot te maken die kinderen zelf met een joystick kunnen laten bewegen. Met wat onderdelen van andere producten proberen we dan iets te maken.

We hebben hier 14 enthousiaste spelers. Kinderen beginnen vanaf een jaar of 7. Uiteraard

afhankelijk van wat ze fysiek aan kunnen. Enne… iedereen is welkom!

Daar kan ik een heel kort antwoord op geven. “Ik doe ook een echte sport hoor” hoorde ik één van

mijn Boccia kinderen een keer over de gang schreeuwen. Dat doet het dus met kinderen!

Wat moeten kinderen kunnen? Wat is de minimale grens om Boccia te beoefenen?

Voor elk kind is er een sport. Als bewegingsagoog adviseer ik ouders en kinderen daarbij ook vaak. Ik breng als het ware vraag en aanbod samen. Om Boccia te kunnen spelen hoeven kinderen fysiek niet veel te kunnen. Maar ze moeten wel begrijpen waar het spel om draait. Daar moeten ze geestelijk wel toe in staat zijn. Uiteindelijk zijn er spelregels en speelt techniek en tactiek een grote rol. Als een kind het echt niet begrijpt is dat ook niet leuk voor zijn of haar tegenstanders. Maar dan is er altijd een andere sport waar het kind plezier bij zal hebben. Want daar draait het uiteindelijk om.